Wie kan het zich niet herinneren hoe het hier in ‘t durp vroeger was? Vruuger! Daar in die mooie vlezige tijd dat alles nog kuis was. We schrijven 1876. De glazen bier schuimbekkend in het avondlicht van één scheef hangende kroonluchter vol (k)aars. De borrelnootjes badend in zoveel urinesporen dat in de schalen nieuwe oranjebomen lagen te ontkiemen waar je bijstond. Een sliert dansende mensen komt in slow motion voorbij. U kunt het zich vast nog herinneren: voorop een hinkende klok op leeftijd, ach hoe ouder hoe wijzer. Met zijn
klokkenspel op half 11 tikt hij dolgelukkig een pint achterover, klokklokklok. Hij wordt gevolgd door een volwassen bok, gehesen in een bakje linksdraaiende Hongaarse snorren yoghurt met daarachter - verkleed als de hulk - Arie Ribbens,
godfather van de polonaise. En houdt u dit beeld nog even vast want we kijken verder naar links: daar staat een man, in het dagelijks leven uitvinder van de boekdrukkunst, nu verkleed als koene ridder. Het zwaard losjes zwaaiend in de rechterhand, de ander omklemt dapper zijn schild en daarnaast zijn briesende ros. Wat is dat nu weer voor eenen (maliën)kolder!? Aah ik zie het al, het is zijn onverklede vrouw. Ze wil naar huis, en ook dát mag van onze geharnaste strijder die in zijn achterhoofd houdt eindelijk weer eens te paard te ogen
gaan vanavond. Bon. Dat was carnaval zoals het ooit bedacht is. Nu zie je geen yoghurt vol snor of kroonluchters meer, dat is nostalgie en misschien word ik ook een dagje ouder maar de hulk is altijd groener aan de overkant. Graag zou ik toch zien dat carnavalstijd 2019 weer een ouderwetse potpourri
wordt vol schuim, paard en schalen oranjeboombaby’s.
Ik teken ervoor.

​

Alaaf,

de huisdichter van  de Oggelleutercommissie

​